Zespół Hornera charakteryzuje się klasyczną triadą objawów: opadnięciem powieki górnej, zwężeniem źrenicy, zapadnięciem gałki ocznej. Powoduje go przerwanie drogi unerwienia współczulnego oka biegnącej od podwzgórza do gałki ocznej.
W niniejszej pracy autorzy przedstawiają przypadek 31-letniego mężczyzny, który zgłosił się do Kliniki Diagnostyki i Mikrochirurgii Jaskry w Lublinie w kwietniu 2012 roku z powodu opadnięcia powieki górnej oka prawego i trwającego od 3 miesięcy uczucia „zmniejszenia” gałki ocznej prawej. Z wywiadu wynikało, że pacjent uległ wypadkowi komunikacyjnemu w 2000 roku, a 7 lat później doznał urazu okolicy ucha prawego. W lutym 2010 i w październiku 2011 roku mężczyzna przebył dwie operacje ucha środkowego po stronie prawej z powodu przewlekłego zapalenia ucha.
W badaniu w oku prawym stwierdzono opadnięcie powieki górnej nieprzysłaniające osi widzenia, zapadnięcie gałki ocznej oraz niewielki nastrzyk powierzchowny. Źrenica w oku prawym była nieco węższa niż w oku lewym i wolniej się rozszerzała w ciemności niż źrenica w oku towarzyszącym. Na podstawie wywiadu i obrazu klinicznego lekarze w Klinice Diagnostyki i Mikrochirurgii Jaskry w Lublinie wysunęli podejrzenie zespołu Hornera. Zlecono wykonanie badań laboratoryjnych i obrazowych oraz skierowano pacjenta na konsultacje specjalistyczne: laryngologiczną, neurologiczną i neurochirurgiczną. Szczególną uwagę zwrócono na etiologię zespołu Hornera, ponieważ nie istnieje specyficzne leczenie tej jednostki, a terapia polega jedynie na wykryciu i leczeniu patologii leżącej u podłoża tego zespołu.
